Poema
Bu gün mənim
şeirim, sözüm,
hecam,
qafiyəm
İlhamdı.
"Qarabağ -
Azərbaycandı!”,
Qarabağnaməm,
İlhamdı.
Müəllif
Ordu kənardan
yeridi,
bilmədik, hardan
yeridi.
Yüz min əlisilahlı can,
yüz min qəhrəman yeridi.
Top yeridi,
tank yeridi,
topların,
tankların üstə
Üçrəngli bayraq
yeridi.
Dağlıq Qarabağ
üstünə,
Aran Qarabağ
yeridi.
Sıralandı
nəsil-
nəsil,
düz on milyon xalq,
yeridi.
Yuxulu-oyaq,
yeridi.
Ölkə -
ölkədən
yeridi,
paytaxt -
paytaxtdan
yeridi.
Dedilər,
möhkəm dayanın,
bu dəfə torpaq
yeridi.
Dedilər,
otuz il keçir,
daha gecdi,
VAXT
yeridi.
II.
Qoşunların
qabağında
sən yeridin
bayraq kimi.
Əsən küləklər,
yaydılar,
bir səs kimi,
soraq kimi.
Özün də bir
silah kimi.
sözün də bir
silah kimi.
Neçə dildə
hər tarixi
müsahibən,
səngəriydi,
yanında xalq,
bir də vətən.
Öz yazdığı
Bəyanatı,
nə Millətlər
Təşkilatı,
nə başqa bir
diplomatı,
bizcə,
açıb -
ağartmadı,
gündəliyə
çıxartmadı,
qoşun-filan
yeritmədi.
Bu nüfuzlu
şəxsiyyətlər,
nüfuzlu bir
iş görmədi.
İşğalçının
susdu
himayədarları -
nə ölmədi,
nə itmədi.
Zaman-zaman
sınamışdın
sən onları.
Geyib hərbi
paqonları
"Yox” deyənə,
sən "Hə” dedin,
hökmünü
hökümlə dedin:
uçan mərmilər
dilində,
səngərdə - səngər
dilində.
Birinci - əsgər
dilində,
Deyilənlər,
qızdırırdı könlümüzü,
Könlümüzdə: Ağdam,
Şuşa,
Cıdır düzü!
Könlümüzdə: Sən,
Ərdoğan.
İki qardaş,
İki sirdaş.
Türkün möhkəm dayaqları,
Bayrağı və
Bayraqdarı!
O "Bir millət, iki dövlət!”,
Ulu Öndərə
min rəhmət!
III.
Sənin bu zəfər yürüşün,
fəlsəfi dünyagörüşün,
nə istəyir, Zəmanədən,
açıq deyir ya Zamandan,
Cənab Ali
Baş Komandan:
Böhtandan,
yalandan uzaq,
bir açıq söz,
bir İttifaq.
Ədavət demir,
ədalət,
tamam real bir cəmiyyət!
Kişidən -
əsl kişilik!
(Biz kişinin
öz dilindən
eşitmişik).
Plutarxı çağırıram,
qədim dünyaya
üz tutub.
"Qarabağ -
Azərbaycandı!”,
deyin, məni
bu söz tutub.
O, əvəzsiz vəsf elədi
ötən hərbi yürüşləri.
Azərbaycan,
İlham olsun
qoy sonuncu şah əsəri.
Millətimin adı olsun,
bu döyüş ovqatı olsun.
Onun yaşamaq həvəsi,
İlk Vətən müharibəsi.
Milli birliyə səsləmək,
"Gücümüz-birliyimizdi!” -
bu sözü də
belə demək!
Əynində əsgər paltarı,
(Geyinmədin
hər paltarı).
Ürəyində məhəbbətin,
haqq yolunda
qətiyyətin.
Nə pələng dərisi
geydin,
nə qılınc -
qalxan gəzdirdin.
Nə tac qoydun,
hər yanı
daş-qaş içində.
Anıldın da Şərqdə-Qərbdə,
şərəfli
tay-tuş içində.
Tariximi yazan-pozan
az olmadı,
Başdan - divan
tutulanda,
yerdən - etiraz
olmadı.
Ər oğullar,
danıldı
lar.
Qədim şahlar,
Şahzadələr,
od içində
qan içində
döyüşdülər.
Bizi şahdan, şahzadədən
irzikdirib,
döndərdilər.
Bizi başqa,
gedər-gəlməz,
o yollara
göndərdilər.
Birindən - bircə bayatı,
birindən - bircə soyadı,
birindən - bircə söz qaldı,
külün altında - köz qaldı.
Demədilər, gizlətdilər
hər dəfə
hünərimizi.
Biz özgədən istədik
öz yerimizi.
Tək yerimi?!
Baxtımızı!
İndi də
torpağımızı.
O gün dedim bir əsgərə, -
- Qoruyun,
bir-birinizi.
Təyyarələr görə bilər
yerdə sizi?
- Görə bilər,
dönə bilməz amma geri.
Belə dedi,
ordumuzun
sıradakı bir əsgəri.
Yadımdadı
rusiyalı
jurnalistin
bir söhbəti,
heyif, özü
eşitmədi.
O deyirdi: hələ belə
İgid insan,
görməmişəm, insanları
tanıyandan.
Azərbaycan əsgəriydi,
adı Vəzir,
özü əsir.
Məğruruydu bu biri də,
o biri də.
Xilas edib gətirmişdi
yaralı bir
əsiri də.
Get! - dedilər, ona çıx, get!
düşmənləri,
ermənilər.
Əfv eləyin, dedim onda,
elədilər.
Get! - dedilər, ona yenə
ermənilər.
o gedirdi, yanındakı
kölgəsiylə
ikiydilər.
Nə qədər də güc olsaydı,
ayağında, -
o cür yeriyə bilməzdi,
Şekspirin
qəhrəmanı,
o güllələr
qabağında.
Bir yəhudi jurnalisti,
tamam başqa
bir söz dedi:
"Azərbaycan əsgərinə,
fikir verin, -
Çatmaz ona
heç ilahi
qəhrəmanı,
Şekspirin!”
Cənab Ali
Baş Komandan,
Sən dedin ki,
dahi xalqdı,
Azərbaycan!
Varaqladın,
varaq-varaq
bu tarixi,
Sən yaz daim
biz oxuyaq,
bu tarixi!
(Yerdə millətim qoruyur,
Allahım,
göydə sən qoru.
gözdən,
ya nəzərdən qoru.
Böhtandı, şərdi -
düşməni,
o böhtandan,
şərdən qoru.
Yerdən başqa
yerimiz yox,
bəşəri
bəşərdən qoru.)
IV.
Şəhidləri basdırmırıq,
biz əkirik,
o, bitəcək.
yerdən qisas göyərəcək.
qayıdacaq,
o gələcək!...”
Yer üzündə hansı ana,
belə xeyir-dua verib,
şəhid gedən
balasına?!
Bəlkə bu son laylasıdı -
belə donan
bu göz yaşı?
Ana-bala harayıdı,
ya bu hücum
çağırışı?!
Başqadır Qələbə,
Uğur, -
milləti tanımaq olmur.
İndi vətən -
vətən boyda
bir səngərdi.
Millət - on milyon
əsgərdi.
Millət - şəhid atasının,
bir də şəhid
övladının
əlindədi.
Qələbəmiz - Kəlbəcərə
gedən yolun
eşitdim
əvvəlindədi.
Dəyişibdi
böyüyümüz,
uşağımız.
Topların
ağzından çıxır
Qarabağ
İntibahımız!
Asta yeri,
ziyarətə
gələn gəlin,
yer altdakı
o naməlum
bir heykəlin,
oyaq ruhu
yer üstündən
nigarandı.
Harda Şəhid
qəbri gördün,
ora -
Fəxri Xiyabandı.
V.
Cənab Ali
Baş Komandan,
qarşındakı
bayaq dedim:
aravuran,
intriqan,
o da düşük,
o da düşmən!
Danışırdı bir görüşdə,
tanış əsgər:
"Qovlamışdıq,
əclafları,
getmişdilər.
Sonra mərmi
yağdırdılar.
uçurdular,
taladılar,
dağıtdılar.
yer tapmadıq,
sancmağa
bayrağımızı.
Əyildim,
öpdüm,
ağladım,
yaralı torpağımızı...”
VI.
Mən sevindim,
qürurlandım,
çəkiləndə sənin adın.
Rus deyir: "QİMO” məktəbi!
- Moskva, paytaxt təhsili,
öz biliyi,
bir sərkərdə aliliyi!
Müəlliməm,
Alqışladım,
müəllimin
ürəyini.
Məndən sonra
başqasına
danışırdı
o, rəyini.
"Ulu Öndər məktəbidi” -
bunu burda
biz deyirik,
elə biz də
düz deyirik.
Qızıl Arslan Atabəyin,
varisidi.
hələ yolun yarısıdı.
Dünya özü bir az Səbir,
bir az Möhlət
dünyasıdı.
"Asəfi-Kəf” möcüzəsi! -
bir eşq içib,
ülfət içib,
ilahi bir qüvvət içib,
bu da - bir Tanrı töhfəsi!
Burda ana laylasına
yatan uşaq,
sonra Ata çağrışına
oyanıbdı,
səndən qabaq,
məndən qabaq.
Zaman deyir,
Tarix deyir: ermənilər,
istədilər, -
sərhədləri pozulsun,
orda,
hardasa,
qalxsın böyük rus ordusu.
Dalınca, başqa ölkələr,
Fəlakətlər,
təhlükələr,
daha nələr!
Tilsim qırdı,
düyün açdı,
sirli düyün.
o nə bir eşitdiyim,
nə sənin bir yol gördüyün!
O sərkərdə!
o qəhrəman!
Şahidmi?
Biz: Tarix,
Zaman.
Oğul, - deyib, yollar-izlər
öpdü onun ayağını,
o da öpdü, Ana deyib,
Qarabağda,
Azərbaycan
torpağını.
Nəriman HƏSƏNZADƏ,
Xalq şairi