Qəlbimizdə cövlan edən ən ülvi hissdir doğma yurda sevgi, ana torpağa məhəbbət duyğusu. Hər birimiz Vətənə xidmətdəyik. Vəzifəsindən, peşəsindən asılı olmayaraq. Bu, bizimçün şərəfdir, qürurdur. Çünki  üzərində gəzdiyimiz, əcdadlarımızın ruhu dolaşan torpaq müqəddəsdir, lap elə Məkkə, Mədinə kimi. Alınan torpaqları, o cənnət Qarabağı hamılıqla ziyarət edəcəyik, Murad Nefesovun timsalında bütün şəhidlərimizin ruhu şad olsun, deyə...
 
Qısa tanıtım: Murad Ocaqdurdu oğlu Nefesov 9 fevral 2001-ci ildə Masallı şəhərində anadan olub. 2019-cu ildə Rafiq Əlihəsənov adına Masallı şəhər 1 nömrəli tam orta məktəbini bitirib. 2019-cu ilin aprelində hərbi xidmətə yollanıb. Əsgərliyini Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin Bakı şəhərindəki “N” saylı hərbi hissəsində tankçı-tuşlayıcı kimi davam etdirib. O, 27 sentyabr 2020-ci il tarixdə, erməni işğalı altında olan ərazilərimizin azad edilməsi üçün başlanan Vətən müharibəsi zamanı Füzuli rayonu, Cəbrayıl şəhərinin, Zəngilan, Qubadlı, Xocavənd və Şuşanın alınmasında iştirak edib. M.Nefesov 7 noyabr 2020-ci ildə Şuşa şəhərində şəhidlik zirvəsinə ucalıb. Şəhidin nəşi 9 noyabr 2020-ci il tarixdə doğulduğu Masallı şəhər qəbiristanlığında izdihamla torpağa tapşırılıb. Subay idi.

Respublikamızın ərazi bütövlüyünün təmin olunması uğrunda döyüş əməliyyatlarında iştirak etmiş və hərbi hissə qarşısında qoyulmuş tapşırıqların icrası zamanı vəzifə borcunu şərəflə yerinə yetirmiş Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin əsgəri Murad Nefesov ölümündən sonra “Vətən uğrunda” və “Şuşanın azad olunması” medalları ilə təltif olunub.
 
Başını Vətənin köksünə qoyub
 
Hər şəhid ailəsinin qapısını döyəndə qəribə hisslər keçirir, ev sahibləri ilə salamlaşanadək özümə ünvanladığım bir neçə sualı cavablandırmağa çalışıram: Bugünkü müsahibəni hansı səpgidə qurum - ənənəvi, yoxsa ki fərqli? Görəsən söhbətə necə başlasam yaxşı alınar? Filan sualı versəm xətirlərinə dəyməz ki? Axı, analar kövrək və həssas olurlar...

İçəri keçib, masa arxasında əyləşib, müsahibimin səsini eşidənədək bu sıxıntılar məni rahat buraxmır. Şəhid anası Gülarə xanım Novruzovanı dinləməyə, dərdinə şərik olmağa çalışıram:

-Çalışqan, zəhmətkeş uşaq idi. Mənim işləməyimə, əziyyət çəkməyimə razı deyildi. Odur ki, ailəmizin güzəranından ötrü narahat olar, dolanışığımıza kömək etməyə çalışardı. Bənna və dülgərlərlə birgə işləyərdi. Həm evə qazanc gətirər, həm də peşəyə sahiblənmək istəyirdi. Deyirdi, hələ özümə maşın da alacağam. Əzab-əziyyətə qatlaşaraq, Allaha şükr edib dolanmışıq.

Bakıda hərbi xidmətdə olanda yanına gedib-gəlirdik. Xüsusi karantin rejimindən sonra görüşə bilmədik...
Kürəkənimlə, qızımla telefonla danışanda onlara tapşırarmış ki, anamdan muğayat olun. Ona heç nə deməyin. Üstüötülü şəkildə deyərmiş:”Əyni-baş almışıq, təkcə ayaqqabı qalıb, onu da alsaq, işimiz tamamlanacaq.” Mənimlə danışanda isə Bakıda olduğunu, ondan başqa bütün yoldaşlarının cəbhəyə yollandığını deyirdi. Sən demə, elə özü də davada imiş. Bir müddət məni bu cür aldada bildi.

Hər kəlməsi yadıma düşdükcə ürəyim dağlanır. O, mənimlə nəfəs alırdı. Dua etməkdən savayı əlimdən nə gəlirdi ki. Deyirdim ki, sağ-salamat gəlsin, Muradı evləndirim, mən də arzuma çatım.

Ölümündən bir gün qabaq, zəng vurmuşdu. Sevincək idi:“Ana, bu gün səninlə doyunca danışmaq istəyirəm. Məni çox sevirsən? Axı, sənin bircəcik oğlunam. Həyatın işini bilmək olmaz. Əgər mənə nəsə olsa, haqqını halal et! Ola bilər ki, səni uşaqlıqda incitmişəm, bağışla, ana!” Dedim, ay bala, bu nə sözdür deyirsən? Söhbət arası, sanki özündən asılı olmayaraq: “Ana, nə gözəl yerlərimiz varmış.” Tez dilləndim ki, ana qurban, nə yerlər?..  
Noyabrın 7-də sanki mənə ayan olmuşdu. Özümü pis hiss edirdim. Heç cür rahatlaşa bilmirdim. Sən demə elə...
Allah heç kəsi ağır dərdə salmasın. Həmi gün nə olubsa bir göz qırpımında olub.  

Oğlunun qoxusunu divardan asılmış, onunçün müqəddəsləşən əsgər paltarından alan Gülarə ana qəhərlənə-qəhərlənə sözünə davam edir: “Muradı böyük bacısı saxlasa da kiçiyinin də xətrini çox istəyirdi. Şəhid olandan sonra onun yuxusuna da girib. Qışqırırmış ki, bu dalaşanları niyə ayıra bilmirəm. Ağlayaraq deyirmiş ki, sizi and verirəm Allaha, savaşmayın, ayrılın! Balam yuxuda da müharibəni durdurmaq istəyirmiş...”
Mənimsə xəyalımda dolaşan bu misralar şəhid anasının fikrini tamamlayırdı:
 
Başını Vətənin köksünə qoyub,
Zəfər laylasıyla yatıb Muradım.
19 yaşında dünyadan doyub,
Arzu-muradına çatıb Muradım.
 
Muradın mübarək ruhu sevindi...
 
Alınmaz Şuşa qalasında, qartalların qıy vurduğu dağların zirvəsində şəhidlik zirvəsinə ucaldı Murad, tağım komandiri, baş leytenat Əlimərdan Quluzadə, gizir Elvin Əzizov, Cavid Sahratov, Səbuhi Səmədov, çavuş Ramiq Ağayev kimi torpağı Vətən edərək əbədiyyət qazandı.
30 ildən bəri Vətənimizin köksünə sancılan tikanlı sədləri məhv etdik. Qanımız, igid oğul və qızlarımızın canı bahasına düşmənin qara bağrını dəldik. Zabit Əfləddin Fərzəliyev, Vüsal İmanov, çavuş Mirxalid Bağırov, Rüstəm Həsənov və digər igid hərbçilərimiz Şuşaya qədər mərdliklə döyüşdülər, şərəfimizi, qeyrətimizi ləyaqətlə qorudular, şəhidlərimizin qisasını aldılar. Muradın da mübarək ruhu sevindi...

Muradın xidmət etdiyi taborun komandiri, mayor Məzahir Mahmudov:“Əsas bölməmiz Füzulidə yerləşirdi. Mərhələli şəkildə Cəbrayıl, Zəngilan, Qubadlı, Laçın yolu və s. istiqamətlərdə döyüşlərə qatılırdıq. Noyabrın 6-da isə başqa səmtə yollanmaq əmri aldıq. Yeni heyət seçməli olduq. Könüllü olaraq irəli atılan üç nəfərdən biri tank tuşlayıcı-operatoru (nişançı) Murad idi. Bu vaxtacan o, məsuliyyəti, əsgər vəzifəsinə dərindən yiyələnməsi, yoldaşlarından geri qalmaması, hər əməliyyat öncəsi təkidlə, ürəklə döyüşlərə qatılmaq istəyi və s. müsbət keyfiyyətləri ilə özünü doğrultmuşdu. Odur ki, həmkarlarımla qərara gəlib, üstünlüyü Murada, eləcə də digər iki əsgərə - Emin Qurbanov və Fəxri Zeyniyevə verdik...

Əvvəlcə Füzuli, Xocavənd girişinə, sonra isə arxa tərəfdən gizli yollarla Şuşaya doğru istiqamət aldıq. Bizim daxil olduğumuz ərazidə ümumiyyətlə yol mövcud deyildi. Öndə gedən istehkam qüvvələrimiz tərəfindən sıldırım qayalar üzərindən texnikamızın sərbəst hərəkəti mümkün olan yerlərdən yol açıldıqca, kalonumuz Sığnaq və Daşaltıya tərəf irəliləyirdi. Hər tərəfdən yolları bağlayan düşmən bundan xəbərsiz idi. Həmin ərazidə şiddətli, qanlı döyüşlər zamanı Murad şəhid oldu...”
 
Ana övladına, oğul isə ana nəvazişinə həsrət... Biri soyuq otaqda, digəri isə dar məzarda vətən boyda sevgi ilə isinirlər. 
 
Müəllif: Akif AĞAYEV,
“Yeni həyat ” (Masallı) qəzetinin əməkdaşı.